kla·gen (klaagde, heeft geklaagd)
1. droefheid of pijn door geluiden of woorden uiten.
2. zijn ontevredenheid uiten.
Er wordt met enige regelmaat aan me gevraagd waar ik over blog. Omdat ik het zelf eigenlijk nooit zo goed weet, zeg ik meestal iets in de trant van “over wat ik van dingen vind” en dan krijg ik te horen dat wat ik vind vaak negatief is. Klopt, maar dat is alleen maar omdat ik grappiger ben als ik klaag.
Ik ga niet voor je liegen: op papier heb ik bar weinig te klagen. Ik heb m’n gezondheid en ik doe voor een groot gedeelte van de tijd vooral dingen die ik heel leuk vind. Zo lul ik mezelf naar binnen bij festivals als ik niet op de gastenlijst sta en klim ik met enige regelmaat op de podia van diezelfde festivals om me uit te sloven te dansen. Had ik al verteld over die keer dat ik officieel geboekt was voor Mysteryland om dat te doen? Het is geweldig om mij te zijn. Al ben ik misschien wat bevooroordeeld op dit vlak.
Toch zeik ik wat af. Om gek van te worden. Tenminste, ik zou er gek van worden als ik mezelf niet was. Denk ik. Ik word er nu al bijna gek van. Ok, dat is niet waar, maar ik snap wel dat anderen er gek van worden. Zelfkennis is macht, zeg ik altijd maar.
Ik ben echt een koning in zeiken en klagen. I love to klaag. Klagen is leuk. Het is m’n lievelingshobby. Klagen is na seksen en drugs doen één van m’n favoriete bezigheden. Ik denk dat als het nog niet bestond, ik het concept klagen had kunnen bedenken. Klagen is daarnaast ook zo heerlijk Hollands en geïntegreerd als ik ben heb ik me deze Oudhollandsche vaardigheid –want dat is het wel echt– volledig eigen gemaakt. Ik had laatst een discussie gesprek over het nut van klagen en ik vind er het volgende van (lees: dit is de absolute waarheid). Men klaagt omdat dat het gevoel van ontevredenheid verlicht. Het lucht op. Net als schelden overigens.
Gebaseerd op hoeveel ik klaag, kunnen we dus wel stellen dat ik een van de gelukkigste personen op aarde moet zijn. Ironisch stiekem, maar wel waar.
Het probleem van klagen is echter dat, hoewel het opluchtend werkt voor degene die klaagt, het immens irritant is om aan te horen voor zij die gedwongen worden ernaar luisteren. Daarom heeft iedereen zogenaamd een hekel aan klagen. Totdat ze zelf iets te klagen hebben natuurlijk. Grappig hoe dat werkt, hè?
