Het hoge woord is eruit: de hype is voorbij! En de waarde van Nintendo-aandelen is weer aan het dalen. Ik heb het natuurlijk over Pokémon Go. In mijn omgeving is echter nog niets te merken van afnemende hype. Overal waar ik kom, zijn mensen aan het discussiëren over welke pokémon ze vangen, waar ze die vangen en weet ik veel wat nog meer. Wat er fout gaat, I guess. Typisch first world problems besprekende, zoals je dat van millenials verwacht.
Veelvuldige bezoekers van deze blog weten dat ik ervan hou om op dingen te haten. Ook nu, maar niet op Pokémon Go. Waarom niet? Ik zou zeggen, lees verder en kom erachter.
Niet warm of koud
Ik ben geen fan van Pokémon Go. Ik haat het ook niet ofzo, maar ik speel het in elk geval niet. Niet omdat ik betere dingen te doen heb, want die heb ik niet. Ook niet omdat ik rebels wil zijn en me af wil zetten tegen de hype. Zeker niet omdat ik te oud ben, want dat ben ik totaal niet heb ik me laten vertellen. Waarom speel ik het dan niet? Ik voel me er gewoon niet tot aangetrokken. Een hele simpele reden, als je het mij vraagt. Een beetje een anticlimax zelfs. Wil ik best toegeven.
Ik wil het hier dus niet hebben over de invloed van deze nog vrij jonge augmented reality-game op zowel popcultuur als het dagelijks leven. Ook niet over de memes of over hoe gevaarlijk deze game blijkbaar is. Respectievelijk gebeurt dat al en I really don’t care. Bovendien zullen er altijd malloten rondlopen die te ver gaan met shit. Dat staat los van de hype rondom Pokémon Go, volgens mij.
Maaaaarrrrrrr….
Wat is dan de reden van dit stukje tekst?
Ik zal beginnen bij het begin. Toen Pokémon begon, zat ik net in de eerste klas van de middelbare school. Ik ben altijd een tekenfilmfanaat geweest, maar om de een of andere reden had ik er best wel moeite mee om toe te geven dat ik hier naar keek. Het leek net even te kinderlijk ofzo. Daar komt nog eens bij dat ik de games nooit heb gespeeld. Technisch gezien was ik dus naar een animatieserie aan het kijken voor kinderen jonger dan ikzelf zonder referentiekader. Maar goed, maatschappij be damned–ik bleef kijken.
En tijdens het kijken van deze kinderserie voor jongere kinderen heb ik een aantal dingen geleerd. Namelijk:
- Dat het best wel crazy is om kinderen te leren wilde dieren te vangen en deze te trainen zodat ze tegen elkaar vechten voor geld (of andere prijzen), toch? Het heeft best veel weg van honden- of hanengevechten als je het mij vraagt.
- Van de twee dingen het allerbelangrijkst: dat het meervoud van pokémon niet pokémons is, maar pokémon.
Ik word al sinds 6 juli doodgegooid met deze grammaticaal incorrecte term en SURPRISE(!!!!) ik ben het zat! Ik ga er mentaal aan ten onder. Daarom het vriendelijke verzoek of jullie even daar even mee kunnen kappen. Alvast bedankt!
