Game Of Thrones. De populairste serie van het moment. Bewijze het feit dat de serie al meerdere kijkcijferrecords heeft verbroken. Statistisch gezien is het niet heel gek dat ook ik fan ben. Het feit dat ik pas eind seizoen drie eindelijk een keer aan kwam haken, hoeft daar niet per se voor onder te doen, toch?
Waarom zo laat? Omdat het fantasy-genre me nooit echt heeft kunnen boeien… Tot nu. Lord Of The Rings kan me bijvoorbeeld echt gestolen worden. Net zoals Warcraft en Magic. Bovendien was (en ben) ik veel meer van de superhelden. Batman, bijvoorbeeld. Ik had zelfs alles over de Red Wedding ergens al een keer gelezen, omdat ik toen voor mezelf had besloten dat ik er toch nooit aan zou beginnen — spoilers be damned, yo. Desalniettemin ga je nu een stuk van mij lezen over waarom deze serie zo idioot #hardt is. Het leven zit vol verrassingen.
Ok, wat maakt Game Of Thrones zo vet?
Aan het begin van seizoen één zit er eigenlijk al een hele Targaryan-dynastie van 300 jaar op die volledig is uitgedacht- en geschreven. De wereld van GoT is immens overweldigend en zit zo vol relevante en belangrijke personages dat ik de eerste seizoenen niet eens doorhad dat Jeor en Ser Jorah Mormont familie waren. Besef even dat in seizoen één en twee letterlijk elk uitgesproken woord ofwel te maken had met de geschiedenis van Essos en Westeros ofwel met het het verdere verloop van het verhaal. 0,0 opvulling. Te gruwelijk, maar dit is niet het allerleukste aspect van deze serie.
De personages dan? Daenerys Targaryan, met d’r honderdduizend titels. Jon Snow, de uitverkoren bastaardzoon. Littlefinger, die asshole. Arya Stark, Tyrion Lannister, Jamie Lannister, Lady Olenna. Stuk voor stuk subliem uitgewerkte personages met zeer uiteenlopende motieven en allemaal redenen om te blijven kijken, maar ook zij zijn niet het allerleukste aan GoT.
Het zijn ook de tieten niet, al zijn ze heel welkom. Zijn het dan de draken? Back with a vengeance na zeer teleurstellende rollen in seizoen vier en vijf. Nope. Sorry. De White Walkers zijn het ook niet.
Het is ook niet het feit dat alle samenzweerders die betrokken waren bij de Red Wedding (Roose Bolton, Tywin Lannister, Walder Frey) op gelijke wijze aan hun einde zijn gekomen als de slachtoffers (Robb, Talysa en Catelyn Stark). Poetic Justice, heet dat.
En helaas voldoen ook de velen plottwists, het idee dat iedereen elk moment dood kan gaan of de onthulling van Hodor na zes(!!!) seizoenen, niet. Hulde is hier echter wel volledig op z’n plaats.
Als dat het allemaal niet is, waarom de fuck kijk je dan wel, Jercy? Nou, dat zal ik je vertellen. Het allerleukste aan Game of Thrones is namelijk dat alle genoemde –op de tieten na dan– aspecten er samen voor zorgen dat het extra interessant is om te speculeren over wat er gáát gebeuren. Wie gaat waarheen? Welke bondgenootschappen zullen er worden gesloten? Wie overleeft… The game of thrones?!
Ik was er heilig van overtuigd dat Arya en The Waif dezelfde persoon waren, Fight Club style. Niets bleek minder waar, maar het was een spannend idee, zo tussen alle politieke spelletjes, ijszombies en draken door. En best aannemelijk. Zoals deze zwerven er nog wel meer ideeën en theorieën rond op het internet. Sommige slaan als een kut op een drumstel, maar R+L=J blijkt bijvoorbeeld hartstikke waar. Vooral op goed onderbouwde theorieën ga ik heerlijk. Of ze achteraf waar blijken te zijn, doet er eigenlijk niet eens zoveel toe. GoT-snacks noem ik ze. En ik snack het liefst zoveel mogelijk, want we moeten namelijk nog wel even.
O ja, dit artikel bevat spoilers.
