Kennen. Niet te verwarren met herkennen, wat iets wezenlijk anders is. Iemand die een klas hoger of lager zat op de middelbare school hérken je (of niet natuurlijk). De mensen uit je klas kén je. Als het goed is. Ik ben goed met gezichten dus ik herken mensen vrij snel. Handig vaak, maar soms ook lastig. Iedereen van de middelbare school of zelfs de basisschool die ik nu nog wil spreken, spreek ik namelijk nog. De rest… not so much. En het spijt me totaal niet om dit te zeggen, maar ik mis ze ook helemaal niet. Hadden ze maar leuker moeten zijn.
Bovendien is het ook een beetje raar als je op basisschool vervelend tegen me deed dat je dan nu ineens vriendelijk wil doen. “Maar Jercy, mensen kunnen toch veranderen?” O, dat kunnen ze zeker, maar ik ben niet een van die mensen. Dat zij zijn veranderd, wil niet zeggen dat ik ben veranderd–van binnen dan, van buiten is er heel veel veranderd. En omdat ik niet verander kan het zomaar zo zijn dat als je me aanspreekt in de tram, dat ik dan plotseling niet meer weet wie je bent, Bas. En dan sta je misschien wel in een volle tram tegen iemand te praten die (doet alsof ‘ie) geen idee heeft waarvan hij je zou moeten (her)kennen, waardoor het lijkt alsof jij gek bent. Sorry, maar totáál niet sorry.
Net herkende ik weer eens iemand waarvan ik er totaal geen behoefte aan had dat het gevoel wederzijds was. In de sportschool, natuurlijk. De enige plek waar het doodnormaal is om met z’n allen in één ruimte te zijn en geen enkel woord met elkaar te wisselen. Oordopjes in, volledig in je eigen zone. I. Love. It. Niet dat het er ooit echt zo aan toegaat, maar het kan.
Maar goed, we herkenden elkaar. Het had natuurlijk bij een groet kunnen blijven, maar in plaats daarvan werd het een praatje. En wat voor praatje.
Ik: “Alles lekker?” Hier zou je denken dat ik het uitlokte, maar zo groet ik altijd. Niemand die daar diep inhoudelijk op ingaat.
Hij: Ja man, lekker bezig?!”
Ik: “Ja, hoor.” Hier wil ik m’n oordopje weer in doen, maar tot mijn grote verbazing en irritatie gaat ‘ie door met praten.
Hij: “Het werd tijd, hè?”
Ik (van binnen): “EXCUSE YOU!?!
Ik (echt): Wat?
Hij: “Het werd tijd, hè?,” met een look die zei: “Kom op, man, je werd echt te dik.”
Wat erg is om drie redenen:
1. Ik ben net zes kg afgevallen
2. Ik zie die gast nooit! En we zijn geen facebook-matties (wat we obviously never meer gaan worden), dus hij weet niet wat er in mijn leven omgaat.
3. Hij is zelf verre van slank!
Ik raakte helemaal van m’n à propos. Ik zie er extreem goed uit! Maar hij raakte stiekem wel een gevoelige snaar.
Ik: “Ehh, nee! Ik zag er altijd heel goed uit.“ Waarop ik m’n oordopjes in deed en wegliep. Het sportschool-equivalent van de mic droppen.
