Wanneer ik van iemand te horen krijg dat ze bang zijn voor het verkeer in Amsterdam, probeer ik diegene altijd te kalmeren (lees: maak ik die persoon intens belachelijk). Als geboren en getogen Amsterdammer ben ik het verkeer van onze hoofdstad natuurlijk gewend, maar eigenlijk is het best ironisch dat ik dat doe (mensen kalmeren), gezien het aantal keren dat ik al bijna én daadwerkelijk ben aangereden.
Als er iemand bang zou moeten zijn voor het verkeer in Amsterdam, dan ben ik het. De vorige zin is trouwens mede mogelijk gemaakt door PP2G, maar dat terzijde. Ik neem dagelijks deel aan het verkeer, voornamelijk binnen Amsterdam, maar vaak genoeg ook daarbuiten. Als dagelijkse verkeersdeelnemer heb ik een aantal belangrijke conclusies getrokken. Het zijn zeer overdreven algemeenheden die misschien met een grote korrel zout genomen dienen te worden, maar misschien ook niet. Ik vertrouw erop dat je oud en wijs genoeg bent om te weten wanneer je iets van mij moet aannemen en dit is overduidelijk wel zo’n moment.
De eerste conclusie is dat elk vervoersmiddel zijn eigen ergernisgroepen heeft. Andere gebruikers van dat vervoermiddel die niet weten wat de regels zijn bij het gebruik ervan. De ongeschreven regels, als het ware. Scholieren vormen bijvoorbeeld een grote bron van ergernis bij fietsers. Deze probleemgroep lijkt niet te snappen dat fietspaden niet zijn gemaakt om met z’n drieën naast elkaar fietsen. Onder de automobilisten zijn het vooral de oudjes die irritatie opwekken. De snelheidslimiet is 100 en ook al betekent dat theoretisch gezien dat je 85 mág rijden, dat maakt het nog geen reden om ook daadwerkelijk 85 te rijden. Als ik een wilde gok mag doen, waag ik het er op dat onder scooterrijders vooral scooterende koeriers zorgen voor het verdwijnen van bloed onder de nagels. In Amsterdam delen deze groepen verkeersdeelnemers één gezamenlijke vijand, namelijk de taxichauffeur.
De tweede conclusie is dat het nooit aan jou ligt. Het kan niet aan jou liggen. Jij houdt je altijd aan de regels en die ene keer dat je door rood reed, was omdat je écht te laat zou gaan komen, shit! Je bent al een paar keer te laat gekomen en je zou vandaag ook gewoon op tijd zijn als je niet per ongeluk op stop in plaats van snooze had gedrukt, is geen reden om jou van je fiets af te rijden. Nu kom je godverdomme nog later. Dit is gelukkig niet iets wat mij is overkomen, want ik ben een modelfietser.
De derde conclusie is HOE DE FUCK KUN JE ME AANRIJDEN?! ZIE JE ME NIET OFZO, MALLOOT?! JE SLAAT GEWOON AF ZONDER TE KIJKEN, BEN JE WEL GOED BIJ JE HOOFD?! M’N BENEN ZIJN EEN BELANGRIJK ONDERDEEL VAN M’N WERK EN IK HEB EEN NULUREN-CONTRACT, GEK!! Ehh.. ja. Ik vrees dat ik misschien iets te veel van m’n eigen ervaringen heb laten doorschemeren. Ik weet eigenlijk niet eens meer waar ik heen wilde met dit verhaal. Het aantal klaar-overs in Nederland is de afgelopen acht jaar gehalveerd. Klinkt wel relevant ofzo.
