Toen ik deze blog startte, waren de Home Alone-films en de manier waarop mensen hun KitKats aten m’n grootste zorgen. Hoe dingen kunnen veranderen. Zeggen dat ik nooit met racisme te maken heb gehad, zou onwaar zijn; ik ben wel eens geweigerd bij een club en ja, ook ik heb wel eens een racial slur naar m’n hoofd gesmeten gekregen. Ik kan echter niet zeggen dat ik er dagelijks mee geconfronteerd word.
Dat gezegd hebbend, heb ik de laatste tijd wel extreem veel last van micro-agressies. Dingen die ik te horen krijg van (eigenlijk altijd witte) mensen die dan zogenaamd bedoeld zijn als grap. Dingen die zij grappig vinden en waarvan ik gedwongen word om erin mee te gaan, omdat ik niemand wil kwetsen. Terwijl ik eigenlijk gekwetst word. Bijvoorbeeld: dat alle Surinamers altijd laat zijn (ik ben altijd op tijd); dat ik m’n vader wel niet zal kennen (m’n ouders zijn gewoon nog bij elkaar); dat ik zo welbespraakt ben (welbespraakter dan de meeste Nederlanders, maar dat is niet iets waar ik trots op moet zijn, dat is iets waar zij zich voor moeten schamen).
Sinds kort valt het me op dat het willens en wetens wederuitbraken van bovengenoemde stereotypen is veranderd in de vraag “weet je op wie jij lijkt?” Gevolgd door de naam van iemand op wie ik (verrassing!!!) totaal niet lijk. De enige gelijkenis is meestal dat we dezelfde huidskleur hebben en zelfs dat gaat nog wel eens fout. Laatst beklaagde ik mij hierover op Facebook en toen kreeg ik van allerlei (natuurlijk witte) mensen te horen dat ik me niet zo druk moest maken.
Luister, ik weet wanneer ik op iemand lijk. Als per dag tien mensen zeggen dat ik op Andre 3000 lijk, zal daar wel een kern van waarheid in zitten. Als per dag tien mensen zeggen dat ik op John Boyega lijk, zal daar wel een kern van waarheid in zitten. Als per dag tien mensen echter tien random-ass namen gaan noemen, wordt het ongeloofwaardig. Bovendien betekent het feit dat je het niet racistisch bedoelt, niet dat het niet racistisch is. Die twee dingen kunnen volledig los van elkaar staan. Zo is alleen maar op donkere mensen vallen, iets dat vaak “voorkeur” wordt genoemd, ook gewoon een vorm van racisme. Dat het in dit specifieke geval een soort van positieve draai krijgt, maakt het niet minder racistisch, hoor. Sterker nog: het komt (op de mensen die intelligent genoeg zijn om het te beseffen) over als een fetisj, ook al heb jij dat waarschijnlijk niet door.
Hoe dan ook..
Ik lijk niet op elke donkere man die ook kaal is (al had ik heel graag wat meer op Humberto Tan geleken), maar nu we het er toch over hebben.. Weet je op wie jij lijkt? Een racist.
