Ik heb een hele specifieke smaak als het op eten aankomt. Als het om alles gaat eigenlijk, maar nu wil ik het graag over eten hebben. Overigens bestaat m’n dieet niet alleen uit kipsaté-bapao’s. Sorry als ik je dat idee heb gegeven met de titel. Ik ben verder wel net een kind van acht wat eten betreft. Geen champignons. Geen feta. Ui alleen rauw. Dat soort taferelen. Ik moest er vroeger ook niet aan denken om sushi te eten, maar gelukkig voor iedereen die een keer sushi met me wil eten, heb ik dat ondertussen al bijgesteld.
Dat ik bepaalde dingen niet eet, vindt plaats in gradaties. De eerste gradatie bevat alle dingen die ik echt vies vind, zoals champignons en lever. Met deze shit moet je niet bij me aankomen, want ik moet al kokhalzen bij het idee dat ik ze moet eten. Dan is er een gradatie die bestaat uit de dingen die ik wel kan eten, als het moet. Bijvoorbeeld als ik écht honger heb en er is niets anders, of als een vreemde me al zeven verschillende opties heeft geboden en ik de achtste keer geen nee durf te zeggen. Daar heb ik soms last van namelijk. Of water. Dat bevindt zich ook in deze categorie. In de derde gradatie/categorie zitten alle dingen die ik wel lekker vind en hoewel het er niet extreem veel zijn, zijn het er wel te veel om nu op te noemen.
Veel soorten etenswaren bevinden zich bij mij in de tweede én de derde categorie. Ik vind snoep bijvoorbeeld heel lekker, maar ik eet liever geen snoepjes met sinaasappelsmaak. Sinaasappel is, naar mijn mening, na vanille de saaiste smaak die er maar bestaat. Waarschijnlijk heb ik dit idee ontwikkeld, omdat ik weer eens anders dan iedereen wilde zijn, maar zo is het nu eenmaal. Het welbekende broodje bapao bevindt zich ook in zowel de tweede als de derde categorie, afhankelijk van het merk. Dezelfde smaak bapao van verschillende merken kan zo drastisch verschillen, dat ik heb besloten om elk risico uit de weg te gaan. Daarom heb ik besloten alleen nog maar de bapao’s te eten uit de derde categorie en dat is bij elk merk dezelfde soort. Kipsaté. Ook ben ik, als over-analyticus, op zoek gegaan naar de reden hierachter en ik heb ‘m gevonden. Bij de smaken als kip en rund kun je je als merk differentiëren van de rest, omdat het bevatten van kip of rund de enige voorwaarde is waaraan voldaan hoeft te worden. Merken kunnen daarnaast alle kruiden toevoegen die het volgens hen lekkerder maken. Bij kipsaté not so much. Saté is een vrij specifieke smaak, waar je niet te veel van mag afwijken, omdat het anders gewoon niet meer naar saté smaakt. Eindelijk een winsituatie voor mij! En daarom eet ik alleen nog maar kipsaté-bapao’s. Maar in het geval dat je nu denkt dat ik ze zo lekker vind dat je me er midden in de nacht voor wakker kan maken; hold up. Dat is categorie vier en daar hebben we het later wel een keer over.
