“Echt wel. Ik kan er zo een paar op noemen”, hoor ik je al denken. Toch wil ik je vragen om even lekker plaats te nemen, terwijl ik je uitleg waarom het idee van iets een guilty pleasure noemen letterlijk nergens op slaat.
Je smaak is iets waar je jaren over doet om die te ontwikkelen en wordt in de loop der tijd door extreem veel verschillende dingen beïnvloed. “Duh! Ik weet wat smaak is, Jercy.” Ok, ok, rustig aan. Ik probeer alleen maar te zeggen dat de dingen die jij specifiek leuk vindt, het leukst zijn voor jou om redenen die niet allemaal even logisch zijn. Wat je leuk vindt, vind je leuk en wat je niet leuk vindt, vind je niet leuk. Of mooi. Of lekker. Daar kun je in principe verder vrij weinig aan veranderen.
Ik bedoel, je kunt bepaalde dingen forceren (zoals bloembollen leren eten) maar ik hoop voor je dat je zoiets alleen doet omdat de nood dusdanig hoog is dat je geen andere keuze hebt. Anders wordt het misschien even tijd om aantal keuzes die je de afgelopen periode hebt gemaakt eens goed te herzien.
Maar goed, ik had het over guilty pleasures en waarom ze niet bestaan, of beter gezegd: waarom ik er niet in geloof. Vanwege het simpele feit dat je er niets aan kan doen hoe jouw smaak is en waar jouw voorkeur naar uit gaat, wat het ook betreft. Elke keer dat jij iets een guilty pleasure noemt, ben je je eigenlijk aan het verontschuldigen voor je smaak. Waarom zou je dat doen? Als iemand er problemen mee heeft dat je graag naar The Game luistert, moet je je afvragen of je die persoon nog wel in je leven wil houden. Al moet ik daar even aan toevoegen dat je het met The Game wel héél erg bont maakt. Kom op. The Game? Dan probeer je het niet eens.
Maar whatevs, ik bemoei niet…
Hetzelfde geldt voor series en films. Elke keer dat je last krijgt van cognitieve dissonantie, komt dat alleen maar omdat de maatschappij (of dat gedeelte van de maatschappij waar jij je het meest verbonden mee voelt) heeft bepaald dat als je erbij wil horen, je bepaalde dingen niet leuk mag vinden. Hoezo? Wat kan het hen nou schelen? Ik vind bijvoorbeeld een disproportioneel groot gedeelte van de muziekcatalogus van Britney Spears helemaal leuk. Dat zag je niet aankomen, hè? Zo leuk dat als er niemand thuis is, ik haar muziek aanzet op de op twee na hoogste stand en lekker vals meezing. Niet op de hoogste stand nee, ‘t is Britney Spears maar. Ik luister ook naar Slum Village, Tyler The Creator en Kanye West, mocht dat wat uitmaken.
Zie je? Nu ben ik mezelf alsnog aan het verdedigen.
Daarom pleit ik voor afschaffing van de term guilty pleasure als het om smaak gaat. Chocola eten terwijl je op een superstreng dieet zit, dát is pas een guilty pleasure. Als ik ook maar één persoon ervan heb overtuigd om de term niet meer op die manier te gebruiken, ben ik nog lang niet gelukkig, maar dan heb ik tenminste één van jullie in elk geval vrij spel gegeven om eerlijk te zijn over of je Geordie Shore kijkt of niet.
