Lang geleden zei m’n moeder een keer tegen me dat ze het gevoel had dat hoger opgeleiden bijna meer Engels dan Nederlands spreken. Ik kon me daar toen totaal niet in vinden. M’n vrienden en ik spraken veel Engels, ja, maar wij waren de spreekwoordelijke uitzondering. Ik bedoel, we weten allemaal hoe goed het Engels van de meeste Nederlanders is. Toch is die opmerking altijd bij me gebleven en ben ik er (semi-)onbewust op gaan letten. Na jaren van stiekeme observatie moet ik d’r toch gelijk geven. Er wordt heden ten dage zeer veel Engels gebruikt in de dagelijkse manier van praten. Zowel op straattaal-niveau als op ABN-niveau.
De laatste tijd, zeg maar gerust jaren, is hier een hele specifieke vorm van Engels gemixt met Nederlands uit voortgekomen; ik noem het Engerlands. In deze vorm van spreken en schrijven worden in verder hele normale Engelse zinnen bepaalde woorden vervangen door Nederlandse. Vaak aan het begin of het einde van de zin, omdat Engelse zinnen grammaticaal toch iets anders zijn opgebouwd dan Nederlandse.
Ik word vaak taalnazi genoemd en de reden dat ik hierover schrijf, is omdat ik natuurlijk ook een mening heb over dit fenomeen en die mening is als volgt: ik ga er heerlijk op. Er is niets dat me zoveel plezier brengt als het “verkrachten” van een Engelse zin door daar waar mogelijk één of twee woorden naar het Nederlands te vertalen. Het klinkt gewoon zo lekker fout. De kunst is wel om de juiste vertaling toe te passen en de opbouw van de zin intact te laten, dus geen Make That The Cat Wise-taferelen, maar verder zijn er geen regels. Dus als je me een keer how goes het, why you gotta do moeilijk of we’re going slecht hoort zeggen, denk dan niet meteen dat ik geen Engels kan, want mijn Engels is damn near foutloos.
