Ik geloof heel erg in wie goed doet, goed ontmoet. Ook al klinkt het als een grammaticaal incorrecte zin die nooit af is gemaakt. Het lijkt me niet meer dan logisch dat als je goede daden verricht en genoeg mensen gunsten verleent, dat je daar op een gegeven moment wat van terugziet bij tenminste een aantal van die mensen. Toch? Seems legit.
Met karma, daarentegen, heb ik moeite vanwege de ogenschijnlijk willekeurige manier waarop het schijnt te werken. Als je nu iets slechts doet of iemand benadeelt, zal jou ergens in de toekomst ook iets kuts overkomen -wat hier niet per se aan gerelateerd hoeft te zijn- en vice versa. Dit impliceert dat er iets of iemand is dat de score bijhoudt. Wat zou betekenen dat er iets als het lot of God zou moeten bestaan en hier ben ik het simpelweg niet mee eens. Dat gezegd hebbend, wil ik even een verhaaltje delen over iets dat me is overkomen in New York.
Er lopen echt veel daklozen rond in The Big Apple. Maar echt. Net zoals in die aflevering van South Park blijven ze constant vragen om je change en dat is echt hinderlijk as fuck. Een van m’n reisgenoten wilde bij sommigen van ze nog wel een uitzondering maken en als hij het geld niet had, schoot ik het voor. Niet dat ik het terug verwachtte ofzo, het ging tenslotte maar om wat wisselgeld. Een van die keren “leende” ik hem dus weer wat en tussen die muntjes bevonden zich klaarblijkelijk twee kwartjes (want die hebben ze daar nog). Ik zag ze m’n hand verlaten en wist: ik was onderdeel van een goede daad. Ook al voelde ik er niets bij, want ik ben nu eenmaal een ijskoude klootzak.
Even later liepen we een winkeltje binnen om een paar biertjes te halen. Omdat ik al genoeg slap Amerikaans bier had gedronken, ging ik voor een Heinekenflesje van $2,50. No big deal. Ik betaalde de man met drie dollarbiljetten, maar dat kwam hem overduidelijk niet goed uit. Of ik niet twee kwartjes voor hem had. “Helaas”, deelde ik de man mede. “I just gave my last fifty cents to some homeless guy outside.” Waarop ik één van de drie dollarbiljetten terug in ontvangst mocht nemen, samen met mijn blijkbaar zojuist aangeschafte flesje Heineken. Ik bedankte de man hartelijk, want toegegeven: dat had ‘ie niet hoeven doen. Eenmaal buiten begon ik me af te vragen of dit nu een gevalletje van karma was. Vast niet, maar ik had nu wel weer iets meegemaakt waar ik over kon schrijven.
