Ik heb wat films betreft met heel weinig dingen moeite. Ik ben een fanatiek voorstander van de term suspension of disbelief, omdat ik weet dat heel veel films überhaupt niet zouden bestaan als we niet een heel klein beetje bereid waren om de regels van onze realiteit af en toe te laten varen. Mijn lievelingsfilm gaat over een man die zich graag verkleed als een vleermuis en een clown die hem dwarszit om het dwarszitten, dus geloof me alsjeblieft wanneer ik zeg dat ik veel door de vingers wil zien.
Er is echter een filmserie waar ik ontzettend veel moeite mee heb en omdat het kerstfilms zijn, is dit de perfecte gelegenheid om het erover te hebben. Het betreft de Home Alone-franchise. Ik heb alleen de eerste twee gezien, dus alles wat ik zeg, heeft voornamelijk betrekking op de eerste twee films, maar het zijn er ondertussen vijf. Vijf van die kutfilms.
Zoals gezegd wil ik veel door de vingers zien, dus mijn probleem met deze idioterie heeft niets te maken met hoe Kevin McCallister op die jonge leeftijd overleeft in z’n eentje, zowel thuis als in een immens grote stad als New York. Ik wil daarnaast best geloven dat een kind dat zo creatief is als Kevin in z’n eentje zo makkelijk, maar vooral zo vermakelijk van twee doorgewinterde inbrekers af kan komen. In deze realiteit zullen ze vast nooit te maken hebben gehad met kinderen die zo inventief zijn als Kevin. Hij treft ze naar alle waarschijnlijkheid heel erg off guard. All good. Ik kan hier allemaal best mee leven.
Waar echter ik niet mee kan leven (als kind al niet), is het feit dat er ouders zijn die zo nalatig zijn dat ze een kind vergeten. Niet alleen dat; ze zijn zo bezig met zichzelf dat ze er totaal geen moeite voor doen om ervoor te zorgen dat zoiets nooit meer gebeurt. Wat helemaal erg is daar het klaarblijkelijk al een keer eerder is gebeurd! Het zal je opvallen dat ze Kevin steeds vergeten nadat ze hem huisarrest geven, maar niemand lijkt hier blijkbaar een patroon te zien. Stelletje ezels.
Voor dit verhaal ging ik op zoek naar de definitie van verwaarlozing, maar het enige waar ik steeds naar werd verwezen waren de verschillende niveaus van kindermishandeling, wat volgens mij meer dan genoeg zegt over hoe de wet tegen dit soort gedrag aankijkt. Als ik Kevin was, had ik allang contact opgenomen met Kinderbescherming. Of op z’n minst een blog geschreven hierover.
