Context

Format ImageCategories Rants & observatiesPosted on

Context is alles. Zonder context bestaat mijn favoriete niet-tastbare ding, ironie, niet. (Mocht je ernaar benieuwd zijn: mijn favoriete tastbare dingen zijn borsten. Vooral het tastbare gedeelte, hahaha, ok ik stop.) Zonder context hebben de dingen waar ik hier over blog geen betekenis.

Contextloos is het feit dat ik met Adje heb opgetreden een grappige anecdote… Ok, nee, dat is wel echt een geweldig verhaal. Het wordt echter nog 100.000x fantastischer* als je weet hoe ik denk over het nummer dat we samen deden. En als je weet dat ik iedereen in mijn directe én indirecte omgeving ermee heb doodgegooid. Dat optreden was alsof er allerlei puzzelstukjes op z’n plek vielen terwijl ik zelf niet eens doorhad dat ik met een puzzel bezig was.

Afgelopen maandag weer.

Het begon allemaal toen Kelly me uitnodigde om naar Notes of a Dirty Old Man in Bar Bukowski te komen. Pepijn Lanen aka Faberyayo zou er zijn, dus dat was voor mij reden genoeg. Naast het feit dat ik Kelly weer zou zien natuurlijk! Het was superleuk, ondanks de drukte. Sterker nog, omdat het zo insanely druk was, hebben we Karin ontmoet. Vet gezellig.

Hoe dan ook, James Worthy was tevens van de partij en zoals jullie misschien weten is hij mijn grootste voorbeeld. Dankzij hem ben ik gaan bloggen. Wat was er nu aan de hand? Hij complimenteerde mij met een jointje dat ik had gedraaid. Nu ben ik niet zo oppervlakkig dat ik dat ik hier bevestiging uit haal of iets dergelijks. Nogmaals: context. En die context is als volgt. Ik claim al jaren #stonerlife (ik blow sinds m’n 17e), maar de waarheid (haha) is dat ik pas sinds een jaar of drie m’n eigen jointjes kan draaien en ik ben nu eenendertig.

Dat gezegd hebbend, is zeggen dat ik lekkere jointjes draai een beetje als zeggen dat vissen goed kunnen zwemmen: een gigantisch understatement. Dat komt doordat de manier waarop m’n blow-partner in crime en ik onze jointjes draaien een aaneenschakeling is van best practices. Ik zal je de details besparen, maar neem maar van mij aan dat ze moeilijk te overtreffen zijn.

Zo moeilijk dat ik in een moment van pure (en vooral zelf aangeprate) genialiteit heb besloten mijn jointjes –degene die ik het waard vind, althans– de waarheid te noemen. De waarheid. Besef even wat voor megalomane idioot je moet zijn om zoiets te verzinnen. Het is voor iedereen beter als ik hier gewoon eerlijk over ben. Zelfkennis is macht, zou ik nu normaliter zeggen. Bij dezen.

Maar maandag dus. Toen James Worthy, mijn grote voorbeeld, me becomplimenteerde met mijn zojuist gedraaide joint en beaamde dat hier sprake was van de waarheid. Of, in zijn eigen woorden: “Marco Borsato up in this bitch.” Da’s een directe quote.

Op zichzelf niet noemenswaardig, maar met context op z’n minst een “heheh” en een grijns waard. Context, gap.

*Deze aantallen kunnen niet gegarandeerd worden.

Leave a Reply

Your email address will not be published.