Ik moet toegeven dat liefde en fan-zijn misschien wat drastisch gekozen woorden zijn (hoi, ik ben Jercy en ik overdrijf graag). Natuurlijk valt haar rol in de muziek niet te ontkennen. De meeste mensen die dit lezen zijn bovendien net als ik met haar opgegroeid. Desalniettemin is ze voor mij tegenwoordig meer een icoon, op dezelfde manier als Pamela Anderson dat is. Een bekend figuur die datgene wat haar bekend maakte, in dit geval zingen, is ontstegen.Ik bedoel, ja natuurlijk, ‘Toxic‘ is een classic, maar het zijn ‘I’m A Slave 4 U‘ en ‘Boys’ (en dan vooral de Co-ed remix met Pharrell) die er voor mij uitspringen in haar catalogus. Twee nummers die voor niet-ingewijden gewoon tot de categorie top10-hits behoren. Voor de mensen die zich om dat soort dingen druk maken zoals ik kenners waren die twee nummers echter producten van The Neptunes en dat maakt ze per definitie R&B(-ish). ‘Slave’ is zelfs een gestripte versie van een nummer dat Pharrell en Chad eerder voor Philly’s Most Wanted hadden gemaakt.
Ja, echt Britney.
Dus nu we dat uit de weg hebben, terug naar mijn liefde voor mevrouw Spears. Die beperkt zich in werkelijkheid namelijk maar tot het album Blackout, dat dit jaar alweer tien jaar geleden is uitgebracht. Bij Vice hebben ze elk nummer stuk voor stuk ontleed en toegelicht. Dat ging mij wat ver, want niet elk nummer op dat album is een parel zoals zij claimen.
Blackout wordt vaak omschreven als haar meest persoonlijke en in het artikel van Vice noemen ze het haar meest ‘I love sex’-album (is ook wel een beetje zo), maar voor mij is het gewoon haar meest arrenbië album. En dat komt door de mensen waarmee ze erop heeft samengewerkt, namelijk: Danja (Handz), Bloodshy & Avant, Sean Garrett en, you guessed it, The Neptunes.
Als deze namen je niets zeggen, let me help you out. Danja heeft produceren geleerd van Timbaland wat je duidelijk terug hoort in z’n sound. Hij heeft lowkey ook het merendeel van Nelly Furtado’s Loose (die waar ‘Promiscuous’ op staat) geproduceerd. Bloodshy & Avant hebben gewerkt met bijna iedereen die kan zingen van Ms Dynamite tot Kelis en van Christina Milian tot Madonna. Sean Garrett zei mij zelf ook niets, maar ‘Yeah’ van Usher is dus zijn werk. The Neptunes behoeven geen verdere uitleg (toch? Anders toch even op die link klikken). Verder staan er nummers op dit album die geschreven zijn door Keri Hilson, Marcella Araica en Jim Beanz. Drie mensen die samen verantwoordelijk zijn voor basically alle urban muziek waar al die nineties en zeroes-feestjes hun avonden mee vullen. Serieus, die lijst is teringlang en bevat namen als Rihanna, Mary J. Blige, The Pussycat Dolls, M.I.A., Jamie Foxx, maar ook Duran Duran.
Volgens mij dwaal ik vet af…
M’n punt is dat Blackout super arrenbieïg klinkt. Op mijn favoriete track (‘Hot As Ice‘) is T-Pain één van de stemmen die je hoort op de achtergrond in het refrein. Britney Spears en T-Pain, gap. Ik ga daar lekker op. En daarom vind ik het dus leuk om te roepen dat ik fan ben van Britney Spears, ook al kan ik in de praktijk maar maximaal zeven* nummers van haar opnoemen.
Overdrijvings man, ik hou er echt van.
