De drie lijkt wel een magisch getal. Ofzo… Drieluik; hattricks; trilogie. Drie maakt alles beter. Meer afgerond… of iets dergelijks. Dus ook ik moest eraan geloven. We zijn bij het derde (en hopelijk laatste) deel van het drietal blogs dat ik zal wijden aan guilty pleasures. Deel 1 ging, zoals je misschien nog weet, over dat ze eigenlijk niet bestaan. In deel 2 kwam ik tot de conclusie dat dit misschien niet helemaal waar is. En nu zijn we bij het derde deel aangekomen. Waarin ik het heb ik over mijn grootste guilty pleasure van het moment. Riverdale.Als je je plots in een relatie bevindt zal je erachter komen dat het een kwestie van tijd is tot je dingen gaat kijken die je zelf normaliter misschien niet zo snel had uitgekozen als jij het alleen voor het zeggen had je niemand had om je erop te wijzen. Zo kom ik erachter dat veel van de mannen in mijn omgeving (en ik zelf ook, hoor) films en series kijken die ze(/we) anders niet zouden kijken. Riverdale is zo’n serie. Riverdale is een tiener(melo)drama over een gelijknamig dorpje a la Gossip Girl enne.. Weet je wat? Ik laat het bij dit ene voorbeeld. Beter zo. Hoe dan ook, toen ik eraan begon had ik er al iets over gelezen. Het is namelijk gebaseerd op een comic en ik had zoiets van why not?
In het begin moest ik er even in komen. Al dat soaperige gedoe… Maar toen ik er eenmaal in zat, zat ik er diep in. En dan bedoel ik echt diep. Deze shit is next level over de top absurd, maar ik kan niet stoppen met kijken en I love it. Het is alsof je naar een ongeluk zit te kijken dat live plaatsvindt. Niets wat deze mensen doen is logisch; mensen trekken de godganse dag de meest onlogische conclusies; iedereen doet maar wat.
…basically die hele serie. En toch is het op een of andere manier extreem fascinerend/interessant/spannend en kan ik niet stoppen met kijken. Ik. De seriesnob met de hoge eisen.
Waar ook te beginnen met hoe belachelijk alles is?
Kids hebben alle macht in deze wereld. De ouders hebben niet alleen maar 0 autoriteit, de lokale sheriff moet zich regelmatig verantwoorden bij een meisje van zestien? Zeventien? Lord knows…
De vader van één van de hoofdrolspeelsters is Spaans, maar dat is niet te horen aan zijn accent. Of liever: gebrek aan. De hond van m’n ma klinkt meer Latino.
Een jongen van zeventien(?) is de baas van een lokale motorbende. Like, een echte motorbende..
Ik heb op elke zin of handeling die voorbij komt wel een op- of aanmerking, maar ik toch blijf ik kijken, want ondanks alle irritaties die er bij me opborrelen ga ik er gewoon lekker op hoe slecht alles is. Echt lekker. En dat schijnt de definitie te zijn van een guilty pleasure. Ook al voel ik me er helemaal niet guilty om. Ik geloof nog steeds niet in verstand op 0 en kijken, though.
