Het is niet te zien aan m’n facebookpagina, maar als ik niet onder invloed ben van verdovende, geestverruimende en/of vernevelende middelen ben ik een vrij introvert persoon. Daar ik hier al heel lang geleden vrede mee heb gemaakt, vind ik situaties niet snel awkward. Al helemaal niet als voorgenoemde awkwardness alleen maar wordt veroorzaakt door een gebrek aan uitgewisselde woorden.
De meeste mensen delen deze mening helaas niet en vinden klaarblijkelijk elke stilte awkward, dit tot mijn grote ergernis. Als ik ergens een hekel aan heb, is het namelijk wel small talk. Bij small talk heb ik het overigens niet over oppervlakkige onderwerpen als het weer. Over het weer heb ik namelijk genoeg te melden. Nee, ik doel op de diepgaande vragen, de inhoudelijke vragen, waarmee oprechte interesse wordt geveinsd. De vragen waarvan we allebei weten dat de antwoorden je ene oor in gaan en vrijwel direct je andere oor verlaten.
“Studeer je nog?”
“Wat voor opleiding heb je gedaan?”
“Wil je koffie?”
Nobody cares! Je was m’n naam al vergeten toen je je eigen naam moest uitspreken, laat staan dat je gaat onthouden wat ik zoek in een baan. Wat is er zo vervelend aan stiltes? Wat is er zo ongemakkelijk aan even niet grappig proberen te zijn? Dat je zelf lacht na een grap die niet landt, maakt het nu alleen maar nog meer awkward dan dat jij in eerste instantie dacht dat het was, kan ik je vertellen. Helaas is er geen pijl op te trekken wat voor soort mensen dit het vaakst doen en met welke achterliggende motieven. Sommige (en met sommige bedoel ik de meeste) mensen zijn gewoon zo. Niemand gunt me m’n rustmomenttje. Noone will let me enjoy this nice cup of shut the fuck up. Da’s toch om te huilen?
