Ik heb van het weekend op aanraden van een “goede vriend” een serie gebinged. Nog nooit vond ik het zo eng om aan iets nieuws te beginnen. Wat heb je gekeken dan? Nou, het heet As We See It en het is een serie die gaat over autisten. Mijn eerste reactie was niet per se één van blijdschap. “Ik kijk een serie over autisten en er zit één tussen die me aan jou doet denken”, is niet het compliment dat mensen misschien denken dat het is. Maar goed, ik heb AWSI gegoogled en over het algemeen waren de reacties positief. Bovendien zijn de drie acteurs die autist spelen in de serie in echt ook autistisch en dat is al een enorme opluchting.
Ik vond het alsnog vrij eng om aan deze serie te beginnen, want hoewel ik wel vaker meeleef met de protagonisten van een film of een serie heb ik een zwak voor autisten. Ik voel me -om obvious reasons- extra verbonden met deze mensen. Alles wat zij voelen is wel op een manier herkenbaar voor mij en niet kunnen voorspellen hoe een situatie voor hen zou eindigen (omdat simpelweg nog niet duidelijk is wat voor soort serie het is) zorgde bij mij voor extreem veel anxiety. Het was basically alsof ik naar een horrorserie zat te kijken. Voor de duidelijkheid: het is blijkbaar een feelgood-serie. Which ehh… If you say so. Ik feelde me in elk geval pas weer good toen de credits van de laatste aflevering op het scherm verschenen.
Wack
De harde waarheid is dat ook deze serie alleen maar weer oude stereotypes en clichés laat zien. Kan het misschien goed geacteerd zijn, maar het gaat letterlijk over een groep mensen die het niet lukt om zelfstandig en autonoom te zijn. Ik spreek kinda uit ervaring als ik zeg dat we met best een grote groep zijn die dat echt wel kunnen. Sommigen van ons zijn goed in wiskunde (Einstein) en sommigen van ons schrijven (bijv. blogs of boeken; ik doe zelf beiden) en, ja, sommigen van ons hebben begeleiding nodig, maar het is thundervervelend om altijd alleen maar autisten op tv (en in films) te zien die niets zelf kunnen.
Daarnaast ga ik gewoon slecht op het feit dat Jack (degene op wie ik zogenaamd leek) relatief intelligent moet ogen, maar met 25 jaar nog niet doorheeft wat boundaries zijn. Sorry, maar dat geloof ik gewoon niet. Niet alleen dat; deze guy kon blijkbaar niet bedenken dat je je baas niet hoort uit te schelden tijdens een werkmeeting. Ik kan je vertellen dat de meeste austisten echt wel slim genoeg om te bedenken dat je je baas niet hoort uit te schelden tijdens een fucking werkmeeting. Ik ben ook wel eens uitgevallen tegen een leidinggevende op werk, maar aan dat proces gingen weken vooraf. Weken aan niet luisteren en me ongehoord voelen. Weken van “we gaan erachteraan”. Weken van het kastje naar de muur geslingerd worden. Maar goed, dat zou e-ven-tu-eel nog aan mij kunnen liggen. Het enige herkenbare aan deze serie was het feit dat zowel Jack als Violet alleen maar normaal gevonden willen worden. Dát gevoel ken ik als geen ander.
Zero nuance
As We See It is een feelgood-serie voor normies, wat heel erg blijkt uit het feit dat hun begeleidster Mandy er altijd is om Captain Save-A-Weirdo uit te hangen. Ik kan je vertellen dat er maar weinig woorden zijn opgewassen tegen de frustratie die zij op momenten horen te voelen. Daar gaan een paar lieve woordjes niet even snel wat verandering in brengen. Als ik slecht ga, ben ik niet te troosten; kom niet in m’n buurt; raak me niet aan ook. Maar Mandy heeft altijd precies de juiste woorden. A GODDAMN LIE! Obviously is ook dit voor iedereen anders, maar deze serie brengt in elk geval niet de nuance die ze claimen en die de wereld nodig heeft om te zien.
Ik heb er heel lang (zeker 2 minuten) over na gedacht of ik deze blog wel wilde delen (i.p.v. het alleen van me af te schrijven), maar als dit het is… als dit de representatie is waar we het als autisten mee moeten doen, is het belangrijk dat mensen snappen dat dit not the way is. Ik vind er nog meer van, maar in dit draadje (twitter) wordt beter in gegaan op waar het narratief fout gaat dan ik kan verwoorden. Also: deze serie is blijkbaar gemaakt in samenwerking met AutismSpeaks, een organisatie die willens en wetens misinformatie verspreidt over autisme.
Anyways, fuck you, Stevie. Alle autisten lijken niet op elkaar. I mean, er zijn obviously overeenkomsten, maar als je één autist hebt ontmoet, heb je pas één autist ontmoet.
