Volgens Wikipedia is meta- in het Nederlands en in veel andere Europese talen een voorvoegsel dat betreffende het onderwerp zelf betekent. Een goede illustratie hiervan is dat het voorbeeld wat ik gebruikte om ironie mee uit te leggen, zelf ook over ironie ging (alleen dan incorrect en onjuist toegepast). Of dat er vroeger, toen ik nog GTST keek, een travestiet in zat die Meta heette. Waarbij Meta natuurlijk was afgeleid van metamorfose. Ok. Duidelijk? Duidelijk.
Ik hou van meta en dit wordt een metablog.
Sinds ik ben begonnen met bloggen, vinden mensen het nodig om onderwerpen aan te dragen waar ik over zou moeten schrijven. Alsof ik me aan dezelfde dingen zou ergeren als de rest van jullie plebs. Veel van jullie denken ook dat jullie me zo goed kennen dat jullie precies weten wat mij irriteert. Voor de duidelijkheid: dat weten er maar heel weinig van jullie en uit principe hield ik daarom een geen-ingezonden-onderwerpenbeleid aan. Een van mijn meest geliefde uitspraken aller tijden is echter: “Ik haat hypocrisie. Totdat het mij het beste uitkomt.” Om twee redenen. De eerste is dat het zo lekker meta is. De andere reden is dat het voor letterlijk iedereen geldt, ook al denk je misschien van niet. Het is tevens heel erg van toepassing nu, want ik ben toch aan het schrijven over een toegefluisterd onderwerp, maar alleen omdat ook dit onderwerp zo heerlijk meta is. Welk onderwerp?
De uitzondering die de regel bevestigt.
Waarom dit wel? Het hele gezegde slaat gewoon nergens op. Net als zeg nooit nooit, is het de tegenstrijdigheid die het geheel zou moeten bevestigen, maar het hele idee dat er een uitzondering vereist is om een bepaalde regel te bevestigen slaat als een kut op een drumstel. Zonder regel is er namelijk überhaupt geen uitzondering te bevestigen, terwijl een regel zonder uitzondering nog steeds een regel is. Het is in theorie iets waar ik me dood aan zou moeten irriteren, volgens de inzender tenminste. In de praktijk is het echter gewoon de waarheid. De reden hiervoor is dat er, vooral in taal, heel veel regels zijn die bevestigd worden door één enkele uitzondering. Hoe tegenstrijdig het ook klinkt, we hebben er volledig zelf voor gezorgd dat deze ogenschijnlijke paradox zichzelf continu bevestigt.
Dit brengt me naar m’n vorige punt (over hypocrisie) en tevens het metagedeelte van deze blog. Hoe erg ik me ook zou moeten ergeren aan het idee dat een uitzondering een regel bevestigt, doe ik dat totaal niet. Waarom niet? Omdat deze blog nu namelijk de uitzondering vormt op de regel dat ik niet aan toegefluisterde onderwerpen doe! Hoe meta?! Is het raar dat ik me nu een beetje heel erg Christopher Nolan-ig voel?
