Mensen kennen mij als een taalnazi. Een koosnaam die ik met extreem veel liefde heb geaccepteerd. Correct Nederlands schrijven is namelijk echt niet zo moeilijk. Er is een aantal regels (zoals bij elke taal) en het is aan jou om deze te onthouden en toe te passen. It’s not fucking rocket science. Gewoon een beetje oefenen
Onlangs is “me” verkozen tot het lelijkste woord van het jaar (waarschijnlijk tot grote spijt van Ballinnn’). In het verlengde van bovenstaande alinea ben ik daar heel blij mee. Twee andere groepen echter niet.
Voor de eerste groep kan ik nog begrip tonen. Dit zijn de mensen die de regels van onze, toegegeven: af en toe wat ingewikkelde taal, volledig onder de knie hebben. Zij zijn het niet eens met deze overwinning, omdat “me” niet een nieuw (=sleutelwoord in deze zin) lelijk woord is dat de wereld in is geslingerd om een al dan niet bestaand concept te kunnen verwoorden. Dit idee kan ik respecteren en deze groep heeft in principe gelijk. Al moet ik daaraan toevoegen dat –helaas, helaas– dit nu eenmaal is hoe democratie werkt.
Het volk heeft gesproken en het volk vindt klaarblijkelijk dat de tweede groep bestaat uit een stel analfabeten dat beter had moeten opletten tijdens Nederlands op de middelbare school. Deze overwinning is dus vooral symbolisch bedoeld.
Maar goed, we leven (nog even) in 2015 en dit was nu eenmaal het jaar van de collectieve verontwaardiging. Dus natuurlijk is er toen een stuk geschreven over dat taal nu eenmaal evolueert en bla, bla, bla. Hierdoor voelde iedereen die de regels van het Nederlands graag aan z’n laars lapt zich natuurlijk onwijs gesterkt. Ondanks het feit dat deze laars-regel-lapperij eerder te herleiden is tot het niet willen opletten tijdens een essentieel onderdeel van je middelbare schooldiploma — niet tot een of ander misplaatst gevoel van rebelsheid. Iets waar ik tenminste nog respect voor zou kunnen hebben. Laten we bovendien even kijken naar waar dit probleem is begonnen. Te weten, op je mobieltje.
Vroeger, lang voor de smartphone, was het namelijk echt een gedoe om te typen op je mobieltje. Toen moest je voor één enkele letter soms wel vier keer op dezelfde toets drukken. Vier. Keer. Dan ga je op een gegeven moment afkortingen bedenken. Ik snap dat. Heb ik ook gedaan. Sterker nog: ik heb nog steeds een paar afkortingen die ik in principe totaal onnodig gebruik. Kan gewoon.
Via Whatsapp of FB Messenger zal je mij bovendien ook niet snel horen klagen over interpunctie. Al moet ik daaraan toevoegen dat je er op z’n minst voor kan kiezen om zinnen van elkaar te scheiden door op enter te drukken.
Mijn grootste probleem met “me” is dan ook niet het feit dat het de incorrecte toepassing is van een woord dat al een betekenis heeft. Wat wel? Het simpele feit dat al deze gemakzuchtige clowns –voor wie “mijn” blijkbaar te lang is– te dom zijn om te bedenken dat je ook “mn” kan schrijven in plaats van “me”. Een hele simpele aanpassing die tenminste laat zien dat je het verschil weet tussen een aanwijzend en een bezittelijk voornaamwoord.
