Ik heb een hekel aan heel veel dingen. Soms gaat het om iets rationeels en is er een reden (of zijn er meerdere redenen) voor. En soms is het gewoon wat het is en heb ik er een hekel aan, omdat punt. Easypeasy.
Het onderwerp van dit stukje tekst valt eigenlijk in beide categorieën. Ik heb er een soort van reden voor, maar hij is irrationeel. Wat voor het verhaal eigenlijk niet uitmaakt verder. Jij gaat, nadat je dit overbodige stukje tekst hebt gelezen, met Gods wil gewoon verder met je leven en hetzelfde geldt voor mij. In het kader van open- en eerlijkheid ben ik echter graag volledig in m’n blogs.
Voordat ik verder ga, is het misschien handig om te weten waar ik dan zo’n erge hekel aan heb en het antwoord hierop is Jennifer Lopez.
“Wat! Waarom?!” Ik hoor het je denken. “Hoezo heb je zo’n hekel aan Jennifer Lopez dat je er een hele blog aan wijdt?” Zoals ik al zei is het gedeeltelijk met een reden en gedeeltelijk irrationeel, maar laten we niet te hard van stapel lopen. Ik had namelijk niet altijd al een hekel aan J.Lo.
Vroeger in den beginnen way back when, was ik namelijk “fan”. Voor zover je dat als jongen van veertien/vijftien kunt zijn van iemand die zingt, maar beter bekend is bij het publiek vanwege haar lichaam dan haar zangtalent. Het is in elk geval niet alsof ik haar muziek kocht ofzo. Maar goed, toen kwam dus de single Love Don’t Cost A Thing. “Wat is daar dan mis mee?” Technisch gezien… niets. Het is gewoon een liedje waarin ze aan de hand van een hyperbool (in dit geval die 0 euro op je rekening) probeert aan te tonen dat haar liefde onvoorwaardelijk is. Wat gewoon prima is.
Maar toen kwam I’m Real. Gevolgd door I’m Real (Murder Remix) en daarna Jenny From The Block. Hierna begon ik een patroon te zien waarbij ze ons een imago probeerde te verkopen aan te smeren in haar muziek dat ze in haar echte leven niet eens een klein beetje probeerde na te leven. Jennifer Lopez was alles behalve real of from the block. Het was natuurlijk niet alleen de muziek. Ze deed ook bepaalde dingen en zei shit in interviews die niet met dat verhaal strookte.
Het liegen an sich is niet wat me stoort. Rappers liegen de godganse dag over het leven dat ze vermeend lijden. I could not care less. Het gaat me om het feit dat dit zo’n superdomme leugen is. En dat ze blijft volharden. Ik kan gewoon niet rollen met dat.
En dan nu over op het irrationele deel van de haat. Want oplettende lezers kunnen nu als argument opvoeren dat ze het niet over geld of status heeft, maar over weetikveel en blablabla. Mijn antwoord hierop is simpel. Ready?
Ik heb al besloten dat ik d’r haat zonder goede reden, dus er is nu niets meer aan te veranderen. Maar in tegenstelling tot mevrouw Lopez ben ik er tenminste eerlijk over.
