Afgelopen januari heb ik de eerste verjaardag-die-in-een-kroeg-werd-gevierd van 2020 af kunnen vinken. Welke kroeg doet er voor het verhaal totaal niet toe, maar voor de compleetheid van het verhaal: het was De Eeuwige Jeugd. Kroegcultuur is iets dat ik nooit goed heb begrepen, maar het lukte me nooit om m’n vinger te leggen op hetgeen daar precies voor zorgde. Ondertussen ben ik erachter (vandaar dit stuk, duh) dankzij Arend –shoutout naar hem– met wie ik vaker gesprekken heb die uiteindelijk wel eens tot een blog leiden.
Als je er even rustig over nadenkt, is naar de kroeg gaan één van de domste beslissingen die je kunt maken. Wat vrije tijdsbesteding betreft, tenminste. Why? Nou, bijna alles wat je in de kroeg kunt doen, kun je in principe ook (bij iemand) thuis doen. Alleen dan 100.000x chiller.
Drinken? Check.
Hangen met vrienden? Check.
…en dat was het eigenlijk al.
Wat doe je nog meer in de kroeg? Muziek luisteren? Niemand gaat naar de kroeg om muziek te luisteren. Er staat regelmatig muziek op, ja, maar niemand gaat naar de kroeg om muziek te luisteren. Wie gaat er nou naar de kroeg om muziek te horen waar je geen invloed op kunt uitoefenen, daar waar je thuis volledige controle hebt over wat er aan geluid je oren betreedt? Bovendien moet je altijd in elkaars oor schreeuwen, omdat de muziek zo hard staat dat je elkaar niet verstaat, waardoor iedereen gaat schreeuwen, waardoor je de muziek niet meer hoort. Een gekke vicieuze cirkel waar kroeggangers blijkbaar de voorkeur aan geven?
En o wee als het een populaire, dan wel hippe kroeg is. Zo eentje waar iedereen heen wil, omdat het er “zooooo leuk is“. Zulke tenten zitten altijd propvol, waardoor je niet eens chill kan hangen met vrienden. Iedereen wil er om de een of andere reden altijd langs. Waar moeten jullie in godsnaam allemaal heen? De bar is de hele andere kant op en jullie gaan echt niet allemaal naar de wc.
En dat mensen er langs moeten is tot daaraan toe, maar waarom kan nooit iemand normaal langs je heen lopen? Het moet altijd met heel veel gedoe én moeilijk én steunen én kreunen. Het allerergste is nog dat de meeste mensen dit zo regelmatig doen dat je ondertussen wel zou verwachten dat ze er ervarener in worden. Practice makes perfect toch? Guess again!
De enige uitzondering is Het Terras. Die eerste zonnestralen van half maart die uitnodigen tot dat eerste roséetje of witbiertje van het seizoen van een zon die zo fel is dat je er u tegen zegt, ook al is het maar 13 graden. Mensen kijken. Veel te enthousiaste mensen die serieus al met een korte broek de deur uit zijn en mensen die klaarblijkelijk nooit naar het weerbericht kijken voordat ze de deur uit gaan en gewoon nog met die dikke winterjas lopen. Je weet wel, lente in Nederland. Ik kan niet wachten.
