Vroeger, toen ik nog totaal niet op m’n looks kon bouwen, greep ik naar humor om aandacht op te eisen. Als semi-intelligente jongeman was sarcasme my weapon of choice. Dit in tegenstelling tot mijn leeftijdsgenoten die toch vooral grepen naar toilethumor. Iets waar natuurlijk ook iets voor te zeggen valt. Met de jaren verbeterden m’n skills onder andere door beter te leren observeren en door veel series te kijken, waar sarcasme vaak de enige taal was die gesproken werd. Terwijl ik het sarcasme steeds beter onder de knie kreeg, nam met de tijd helaas m’n geduld af.
Deze combinatie van eigenschappen heeft in mijn tijd bij een sneaker/kledingzaak tot een aantal (voor mij) zeer vermakelijke situaties geleid. Situaties waarvan ik me nu achteraf best kan voorstellen dat ze voor degenen ze moesten ondergaan niet zo fijn waren. Zo heb ik bijvoorbeeld een keer een klant die om “zijn maat” vroeg schoenen laten passen waarvan ik op de doos “jouw maat” had geschreven. Ook heb ik een keer een klant die vroeg of ik er werkte door verwezen naar een collega. Dit vanwege het simpele feit dat we allemaal dezelfde shirts aan hadden en ik het ongelooflijk stupid vond dat ‘ie niet even de moeite kon nemen om daarnaar te kijken. Bijzonder grappige situaties voor mij, maar –zoals gezegd– niet per se voor hen.
Toen ik jaren later in de events terechtkwam, moest dit natuurlijk een toontje lager. Dit tot de grote spijt van mijzelf én die van m’n toenmalige vriendin. Ondertussen ben ik alweer een tijdje geleden uit die wereld gestapt en ik merk dat ik weer helemaal de oude word. Een scherpe tong. Weinig geduld. In de volksmond noemen ze mij ook wel eens een klootzak. En dat is correct en tevens juist. Zelfkennis is macht, zeg ik altijd maar. Sta me echter toe even uit te leggen waarom.
Iedereens leven zou een stuk makkelijker zijn als we ons met z’n allen zouden houden aan één simpele regel: don’t be an idiot. Nu denk je misschien: “Ja, Jercy, maar hoe doe je dat dan?” Fucking easy, volg gewoon de volgende twee stappen:
1. Doe niet zomaar aannames.
2. Vraag niet naar de bekende weg.
Een beleid dat zich ook wel laat samenvatten met de zin: “denk niet voor een ander, maar denk wel na voordat je iets zegt of doet.” En het hoeft allemaal niet zo moeilijk te zijn. Laten we beginnen bij small talk (wat in my humble opinion sowieso best achterwege mag blijven). Als je iets wil zeggen, zorg dan op z’n minst dat het niet retorisch is, want anders krijg je gesprekken zoals deze laatst in de sportschool waarin ik werd gedwongen de betreffende persoon te nakken:
Iemand die net wegging: “Hey, jij gaat nu beginnen?”
Ik (pak letterlijk m’n spullen uit m’n tas): “Nee, ik drop alleen even m’n jas en daarna ga ik weer.”
Engelengeduld: ik heb het niet. Daar staat echter wel tegenover dat als je wel altijd het bovengenoemde tweetal stappen kunt volgen, ik het grootste knuffeldier ben dat maar bestaat. I love to knuffel en ik kan heel lief zijn. Vandaar de titel.
