30+ and loving it

Format ImageCategories Rants & observatiesPosted on

Vorig jaar werd ik 30 en ik dacht dat ik doodging. Dat dit het einde van m’n latijn betekende. Des te meer gezien het feit dat ik me in een branche begeef die permanent jonger is dan ik. Ik kan je vertellen dat een jaar dertig zijn bijzonder veel perspectief biedt. Des te meer gezien het feit dat ik me in een branche begeef die permanent jonger is dan ik. Sorry, zei ik nou twee keer hetzelfde?*

…ik dwaal af…

Als ik je één advies mag geven: Ga een keer naar een jongerenbestemming als je boven de dertig bent om erachter te komen wat volwassen worden betekent. Of lees dit stuk gewoon even af. Het betekent namelijk geduld. Ook als je, zoals ik voorheen, denkt dat je het op alle vlakken ontbreekt. Ik kan je uit ervaring vertellen dat ouder worden geduld met zich meebrengt. Al was het maar relatief.

Zo was ik onlangs een week in Mallorca. Precies de week dat middelbare scholieren op hun eindexamenresultaten wachtten. Needless to say bevond ik me die week meermalen in ClubNL, die volstond met minimaal 90% aan 16-jarigen. Het meest opvallende dat ik in ClubNL (bij de rest konden we niet gratis naar binnen en ik ben ondertussen wel zo’n diva) heb gezien, was dat al die kids de hele tijd haast hadden. De. Hele. Tijd. Voor wat? We zullen het nooit weten.

Als je wil weten wat ons dertigplussers onderscheidt van die jonkies, heb ik nog één woord voor je: fomo. Fear of missing out. Weet je nog toen jij 18/19/20 was en elk feestje een feestje waar je bij moest zijn. Soms was het wel okee en soms kapotnep, maar die keren dat je er niet bij was, was het ineens super-mega-epic. Toch? Dat dacht je tenminste. Dat leek dus maar zo. Door fomo. Vanaf je dertigste is fomo verleden tijd. Het is één of ander nieuw acroniem waarvan je de betekenis aan je neefje of nichtje moet vragen. Fear of missing out? Nee, man. Fear of missing sleep is meer ons ding.

Ouder worden brengt basically een grote dosis schijt aan fomo hebben met zich mee. Fuck fomo. Lang leve geduld. En ouder worden. En op zaterdag voor twaalf uur in slaap sukkelen en daar volledig ok mee zijn. 

*Omdat ik het nu noooooooit meer ga vergeten, Arend en Natas.

Leave a Reply

Your email address will not be published.