Ik erger me heel snel aan dingen. Dat zou misschien niet moeten, maar zonder die eigenschap zou deze blog nooit bestaan, dus zo blijkt maar dat elk nadeel weer z’n voordeel heeft. Ik heb het hier al eerder over gehad. Over mensen die praten, maar niets zeggen. Vooral als ze het gevoel hebben dat er (volgens hen) een awkward stilte aan zit te komen. Sommige mensen veinzen oprechte interesse, anderen maken alleen maar geluid. Poeh poeh. Ja, ja. Zo. Hè hè. Dus. Enzovoorts (= niet één van die termen).
Waarom?
Wat wil je van me? Wat voor reactie verwacht je serieus op “poeh poeh”? Een non-sequitor pur sang. Zeg gewoon wat je wil. Licht me in, want hier kan ik echt niets mee, vriendelijke vriend(in).
Het zijn ook altijd dezelfde type mensen die dit soort rare oerwoudgeluiden naar anderen maken. Je oude buurvrouw waar je geen raakvlakken mee hebt. Die ene collega die je eigenlijk niet mag die ineens dezelfde tram als jij moet hebben. Het strebertje dat dezelfde opleiding als jij doet, dat ineens uit hetzelfde dorp als jij blijkt te komen en dus dezelfde trein moet hebben. Jij wist het al, maar normaal gesproken stap je voorin in juist om dit kutgesprek te voorkomen. Nu heb je je verslapen en zitten jullie met elkaar opgescheept. En. Het. Gaat. Nergens. Over. Niet eens over de opleiding. Het enige dat jullie duidelijk met elkaar gemeen hebben. Tentamens zijn nog lang niet in zicht. Er zijn geen noemenswaardige projecten gaande. Niets. Alleen het weer.
Want jullie willen elkaar eigenlijk ook helemaal niet beter leren kennen. Het strebertje jou ook niet hoor, beeld je maar niets in. Jullie zijn niet elkaars type mens. Maar goed, jullie zitten nu bij elkaar en jullie kennen elkaar en dit is wat kennissen doen. De meeste andere kennissen doen het gewoon liever met volzinnen in plaats van door loze kreten te blijven herhalen.
Normaal gesproken ben je nu muziek aan het luisteren. Die vijfentwintig minuten zijn zo voorbij als je de teksten van je favoriete muziek uit je hoofd aan het leren bent. Nu heb je uit respect naar de ander toe geen muziek op staan en het was nog voor niets ook. Er zijn twee zinnen, vijf jajaatjes en drie dussen uitgekraamd. Vijfentwintig minuten hebben nog nooit zo lang geduurd. Dit is de hel, je weet het zeker. Opgescheept zitten met mensen die geen fatsoenlijke gesprekken op gang kunnen houden of die — bij gebrek aan die skill — niet gewoon even hun bek kunnen houden.
Bij het uitstappen komt hij of zij gelukkig een bekende tegen waar ‘ie wel een fatsoenlijk gesprek mee kan voeren, dus het is over. Poeh poeh. Erg hè? Nou.. We hebben het weer overleefd. Hè..?
*Dit artikel is mede mogelijk gemaakt dankzij het geklaag van Ronald Den Hartog.
