Kore kara minna de mechakucha odotte. Sawagou, sawagou.
Gebrabbel? Het laat zich in het Engels vertalen naar: “Everyone start dancing together wildly now. Let’s make some noise, let’s make some noise.” Als je het herkent, is dat omdat Get Your Freak On van Missy Elliot ermee begint en het staat derhalve op Miss E… So Addictive. Miss E… was haar derde studio-album en voor zover ik het me nog kan herinneren één van de eerste volledige albums die ik ooit heb gedownload. Laatst zette ik het for old times’ sake weer even op en ik ben er sinds die keer eigenlijk weer vrij regelmatig naar aan het luisteren. Bijna vijftien jaar en heul veel ervaringen later snap ik eindelijk waar die titel op slaat.
Ok, dat is niet helemaal waar. Ik had heus wel eens van ecstacy gehoord, maar nu voel ik ‘m ook. Letterlijk, zeg maar. Toentertijd was dat wel anders. In de auto met m’n ouders richting Frankrijk. Of Italië. Het was in ieder geval een autovakantie met een paar van de eerste cd’s die ik ooit had gebrand. Helaas had ik de clean version gedownloadet. Man, wat is dat hinderlijk! Uiteindelijk beter als je er samen met je ouders naar moet luisteren, maar toch ook heel frustrerend.
Hoe dan ook, ik schrijf er nu over omdat ik dat persoonlijk Missy’s beste album vind. Besef even welke hits er op dat album staan: Get Ur Freak On; Lick Shots; One Minute Man; Whatcha Gon’ Do; 4 My People. Ik heb het moeten opzoeken, maar Get Ur Freak On was Missy’s eerste top-10 hit in Nederland. Gek toch? Die clip had de halve hiphopwereld erin. Althans, zo leek het toen. Feitelijk waren het echt maar iets van zes cameo’s ofzo. En probeer me niet te vertellen dat je je niet jarenlang hebt afgevraagd wat de fuck er nou eigenlijk wordt gezegd aan het begin van die clip.
One Minute Man was ook echt een banger. Ik kende Luda’s verse volledig uit m’n hoofd. Als ik kon leren zoals ik raplyrics uit m’n hoofd kon pompen, had ik nu meerdere masters op m’n naam staan. Het nummer X-stasy valt zoals gezegd volledig op z’n plaats nu. De eerste zin uit dat nummer is: “Read between the lines,” oftewel hier volgt een waslijst aan dubbelzinnigheden, die vervolgens volledig langs me heen zijn gegaan.
Ik haat het altijd om te zeggen dat artiesten te commercieel worden voor mijn smaak, want ik hou soms heel erg van populaire commerciële troep, dus daar ligt het niet aan. Toch heb ik geen enkel ander album van Missy zo tof of tijdloos kunnen vinden als Miss E… So Addictive. Alsof dit specifieke album een bepaalde aantrekkingskracht heeft ofzo. Gek.
