In 1993 was ik zes of zeven jaar oud, dus heel veel weet ik niet meer van die tijd. Ik weet alleen nog dat m’n vader mij en m’n zusje in die tijd altijd naar de film nam. Eén van die films was Jurassic Park. Een hele heftige film, vooral op die leeftijd. Het vervolg daarop heb ik ook weer in de bioscoop gezien. Deze was zowaar nog toffer dan het eerste deel. Dat was om eerlijk te zijn ook niet heel moeilijk. Twee T-Rex’en = automatisch een twee keer zo vette film. Je kunt je misschien wel realiseren hoe groot mijn teleurstelling was in Jurassic Park 3 waarin de T-Rex nauwelijks tot geen rol speelt. De eerste in de serie, overigens, waar ik zonder m’n ouders heen ben gegaan.
Sinds Jurassic Park 3 ben ik altijd huiverig geweest voor het derde deel van een filmserie. Het tweede deel is meestal al meer van hetzelfde en bij de derde keer slaat het vaak dood. Kijk maar naar The Hangover-trilogie. Daarnaast was het vroeger een gewoonte voor de grootste sterren van de cast om bij het derde deel af te haken en dat heeft ook zeker bijgedragen aan mijn perceptie van threequels.
Door de jaren heen heb ik onder andere dankzij de drang van filmstudio’s om ze te forceren een afkeer voor sequels en threequels ontwikkeld. Ik zou mezelf niet zijn als ik dit niet fatsoenlijk kon onderbouwen, dus ik zal nu uitleggen wat de regels zijn voor de films die ik kijk.
Regel één: Alle film(-series) die origineel bedacht zijn, dit geldt dus niet voor verfilmingen van boeken of comics, hebben zich te beperken tot drie delen. Na het derde deel haak ik af.
Dat waren ze. Deze waslijst aan regels is de reden dat ik niet weet wat er in de Fast & Furious-franchise gebeurt én waarom ik (waarschijnlijk) nooit zal weten hoe het met Jack Sparrow afloopt, gezien het feit dat er in 2017 weer een nieuwe Pirates-film zal verschijnen (hoogstwaarschijnlijk gevolgd door weer twee sequels).
Dit brengt me bij het volgende: ik ga de enige concrete regel die ik heb, omtrent het überhaupt een kans geven van films namelijk overtreden door Jurassic Park 4 Jurassic World sowieso te gaan kijken in de bios. Dat weet ik nu al en bovendien kijk ik er ook extreem erg naar uit. Ondanks het feit dat de laatste trailer enigszins vermoeden dat deze film bol zal staan van de clichés. Fuck it! Ik wil ‘m zien, dus ik ga ‘m zien. Sommige dingen wil je gewoon, dus daar moet je verder niet te lang over nadenken of bij stilstaan. Nostalgie heeft het gewonnen van mijn, toegegeven, arbitraire vorm van ratio. Tot mijn grote plezier.
