Temptation Island. Ik kan er niet genoeg van krijgen en dat is volgens het AD helemaal niet zo gek. Volgens hen trekt Temptation Island namelijk “vooral de elitaire televisiekijker“:
Het is platvloerse reality, maar op een ironische manier gemaakt waardoor het ook hoogopgeleide kijkers aanspreekt.
Aldus televisiewetenschapper Dan Hassler-Forest van de Universiteit Utrecht. Maar goed, het is dus waar. Ook ik volg Temptation Island. Ik ben die elitaire tv-kijker waarover wordt geschreven. Blame de drama queen in mij.
Hier is trouwens een lijstje te vinden met niets dan feiten over waarom Temptation Island zo geweldig is. Zo worden bijvoorbeeld “de alom bekende Temptation-kreun” en het feit dat de “algehele huisstijl van Temptation Island eruit ziet alsof iemands vader wat vlammetjes in een logo heeft gephotoshopt” genoemd. Maar wat mij persoonlijk het meeste aanspreekt is het feit dat deze mensen meedoen om “hun relatie ‘te testen’ voordat ze ‘de volgende stap’ kunnen nemen”. Dit klinkt in mijn oren namelijk als de minst logische stap ever die je zou kunnen nemen in een relatie.
Maar goed, een ander ding dat ik leuk vind aan Temptation Island is om te bedenken hoe ik het aan zou pakken als ik mee zou doen (ook al zou ik never ever ever mee doen aan zo’n programma), want ik heb allang door waar deze mensen steevast de fout in gaan.
Het is elke keer hetzelfde liedje: deelnemers denken dat het programma zo heet omdat ze van alle verleiders eentje moeten kiezen die hun temptation wordt. Onlogisch AF als je het mij vraagt. Het heet Temptation Island, gast. De temptation is, als het goed is, everywhere. Je moet gewoon elke keer met iemand anders op date. Zo bouw je met niemand een band op en hoef je nooit sneaky te doen. Denk ik dan… Ik snap ook wel dat het zoals het op Temptation Island gaat, bijna nooit in het echt zal gaan, maar goed. Ik hoef me hier verder niet druk om te maken, want ik zou toch nooit meedoen.
Elk seizoen is het weer raak en dit seizoen is er (spoiler) iemand (Tim) die zou gaan trouwen (met Deborah) zelfs verliefd geworden op één van de verleidsters. “Ik kan niets veranderen aan wat ik voel.” Ehm.. yes, you can! Je had niet zoveel met die chick moeten hangen, dan was er nooit gevoel bij komen kijken. Doe niet zo dom!
In het echte leven ga je de temptation (zoals zij het zo mooi noemen) toch ook juist uit de weg? Je gaat niet mee naar een feestje of een after met alleen maar dronken, quasi-sexy mensen, om daar vervolgens in een situatie terecht te komen die alleen maar slecht kan eindigen. Al helemaal niet als je wat te bewijzen hebt omdat je al eerder de fout in bent gegaan. Misschien wel meerdere keren (ik kijk naar jou, Kevin). Dat is niet hoe ik het aan zou pakken in elk geval. Maar deze mensen dus wel en het zijn toevalligerwijs —of juist logischerwijs?— ook precies hetzelfde soort mensen dat zo easy wederom de fout in gaat. Ditmaal met camera’s erbij die alles vastleggen, nota bene! Daar moet je toch gewoon van houden? Temptation Island is niets minder dan kwaliteitstelevisie en ik kan niet meer zonder.
PS. ligt het trouwens aan mij of lijkt Kevin echt op Butters (South Park)?
