Ken je die mensen die een EXTREME behoefte hebben om te vragen of je bent aangekomen? Deze vraag gaat vaak samen met het genieperige Hannibal Lector ‘ik bedoel het goed’-grijnsje dat zelfs met Cillit Bang niet van hun smoel af te krijgen is.
Ik vind dat het tijd is om dit soort mensen eens nader onder mijn vergrootglas te nemen en hen te confronteren met de vraag waar die drang vandaan komt.
Want wat verwacht zo’n persoon als antwoord?
En waar komt de behoefte vandaan om mijn postuur dagelijks te observeren?
Ik denk dat diegene gewoon rondloopt met een vulpen en munitie van afgekloven gummetjes en vlijmscherpe Faber-Castell kleurpotloden in een Hema etui, klaar om in het zelfgemaakte ‘bollies-van-amsterdam- boekje’ de naam Lisa af te vinken.
Of zal het een fetisj zijn?
Dat de tuinslang of flamoes bij elk ‘ja, ik ben aangekomen’ antwoord steeds wat groter en natter wordt, om vervolgens tijdens de nachtelijke uurtjes tot een melkachtige substantie te veranderen en een soort crime-scene van schande in de slaapkamer achterlaat.
En wat gebeurt er als ik ‘nee’ zeg?
Wordt er dan met knuffelbeer en afgekloven kussensloop gehuild in een hoekje?
Of wordt er dan een code rood uitgegeven met een secret plan de campagne om mij wél in verlegenheid te kunnen brengen?
Voor de mensen die behoefte hebben om deze vraag te stellen, heb ik een tip: Haal je ogen van ons goddelijke ‘ja wij hebben last van het jojo-effect lichaam’ af, kijk in de spiegel en stel jezelf de vraag: ‘Waarom ben ik zo zielig dat ik de behoefte heb om aan mensen te vragen of zij zijn aangekomen’
Loop nu naar de kast, zoek jouw kinderalbum op, sla het open en kijk goed naar de foto’s terwijl je onderzoekt waar het gebrek aan aandacht is ontstaan. Gevonden?
Misschien wist je het nog niet, maar ik heb thuis een spiegel, een weegschaal en het inzicht om in te kunnen schatten wanneer ik door een spijkerbroek wordt ingesnoerd en wanneer ik i.p.v. twee keer opeens 50 keer per dag een nippleslip heb.
Ik stel voor dat we kappen met deze retorische vraag en dat hij dan ook per direct wordt afgeschaft!
Omdat ik heel goed snap dat het moeilijk is om die behoefte niet meer te kunnen vervullen, stel ik voor dat we deze behoefte gewoon een beetje aanpassen.
Elke keer dat jouw mond de neiging voelt om deze vraag te stellen, stap je op de fiets en maak je een ritje naar de wallen. Daar zoek je een kamer uit wat als decor van ‘Orange is the New Black’ zou kunnen fungeren met als attribuut een dode zwangere kakkerlak waar de kleintjes uitsprinten op zoek naar een nieuw nestje en de bloedspetters op de muur dienen als gemoedelijke sfeer.
En daar mag jij je mondje vullen met een behaarde en beschimmelde lul waarvan de houdbaarheidsdatum is verstreken.
De 25 euries die je erbij krijgt kun je dan lekker in jouw spaarpotje stoppen.
Alsjeblieft!
